Ich bin ein Limeño

Op veler verzoek (verwijten van verwaarlozing) weer een nieuwe blog. Ik zat de afgelopen tijd en zit de komende tijd bomvol, dus deze blog moest even snelsnel, dat hopelijk niet te duidelijk naar voren komt in het eindresultaat. J

Dakterras!

Feestje!

Vrijdagmiddag 16 september werd ik er veelvuldig aan herinnerd dat er een speciale dag op me te wachten stond: vanaf 0.00 uur Nederlandse tijd stroomden de felicitaties binnen, waarvoor natuurlijk niets dan dank en hulde. Omdat ik het bereiken van de halve abraham niet ongemerkt voorbij wilde laten gaan, besloot ik samen met amigo Miguel een feestje te geven. Zaterdagmiddag zouden we barbecueën op het dak van ons Casa Roja, dus aan het begin van de middag togen we naar de markt voor etenswaar. Na het letterlijk kopen van een halve koe en enkele kippen, waar we nog wel even de kop en poten vanaf lieten hakken, was het aanvangstijdstip daar, maar waren we een klein, doch essentieel detail vergeten: de barbecue..toch wel enigszins handig. Helaas bleek een BBQ, zowel in de winkel als na veel rondbellen, hier nog niet in de cultuur ingebakken en daarom onvindbaar. In lichte paniek stuurden we twee Peruanen in een ultieme poging op pad. Zij wisten na lang zoeken toch nog een fantastische bbq op de kop te tikken, zodat we onze halve koe niet aan de straathondjes hoefden te voeren.

Een heel koe half

Anticucho: koeienhart

Het feest was supergezellig! De hele middag en avond op het dakterras in het zonnetje gegeten en gedronken met een muziekje erbij. Het is hier gebruikelijk dat de gasten een taart meenemen, dus we kregen echt de grootste taart ooit gezien. Verder verschillende cadeaus gekregen, waaronder een typisch Peruaanse muts, die nog wel eens van pas kon komen tijdens de Incatrail. Op een gegeven moment ging de hele bups in het kader van geluidsoverlast naar mijn kamer, waar de boel nog even op stelten werd gezet voordat we op stap gingen. Mooie tijd!

Verder heb ik de afgelopen tijd Lima dus beter leren kennen. Het weer is in de weekenden super, dus dan is het ook lekker om er op uit te trekken. Zo ben ik op een zondag naar Pachacamac geweest, een plek met ruines uit het Inca-tijdperk. Meer dan ruines kun je het ook echt niet noemen, maargoed toch leuk om een dagje in combi heen te gaan met z’n allen. De combi is hier trouwens hét vervoermiddel. Dit kleine busje rijdt een vast route en er komt er om de drie seconden een voorbij om je voor omgerekend 5 cent op plaats van bestemming te brengen. Ze maken er een wedstrijdje van om zoveel mogelijk mensen mee te nemen dus deze rijdende veewagons puilen vaak uit met een kenau die al schreeuwend nog meer beesten lokt. Uiteraard kan ik vaak niet rechtop staan in de combi wat weer de nodige hilariteit onder de lokale bevolking oplevert. 

Vorige week hebben we met het huis een tripje gemaakt naar de Sierra van Lima, Matucana. Ik dacht dat hier wat heuvels zouden zijn, maar als je Lima uitrijdt zit je meteen midden in de bergen. De weg schijnt gevaarlijk te zijn en er denderde twee dagen voor onze trip nog een busje de afgrond in, maar wij kwamen veilig op bestemming. Hier een supermooie bergwandeling gemaakt met een adembenemend uitzicht. Aan het eind van de wandeling wachtte een mooie waterval ons op en konden we lekker chillen in de zon. Op de terugweg volgden we gedwee de gids die ons ongevraagd begeleidde. De hond die we bij de waterval tegenkwamen was niet meer bij ons weg te slaan en begeleidde ons weer naar beneden. Onderweg wilde ik nog even een koetje aaien en hem aan m’n hand laten sabbelen, maar het bleek dat de hond naast een gids ook nog een beschermheer was want hij viel gelijk de arme koe aan die daarop op hol sloeg. Toch fijn dat er iemand op je past..

Verder naar de mirador geweest, een enorm Jezusbeeld, maar een slap aftreksel van het beeld in Rio dat ik in februari ga zien. Was wel leuk om de stad eens van de andere kant te zien. Om nog meer cultuur te snuiven ’s avonds naar het Oktoberfest gegaan. Bier, worst en schlagers! Vooral gek op die eerste twee ingrediënten dus ik had een toptijd. En dan ook nog een t-shirt en een hoed gewonnen haha. Ik moet wel toegeven dat ‘’ein prosit’’ me de neus uit kwam zetten, aangezien ze dat om de vijf minuten speelden.  

Sloppen aan de voeten van het Jezusbeeld

Jetzt geht los!

DJ Tiesto draait zijn plaatjes

Lima blijkt een geliefde speelplaats voor internationale sterren. Dit maakte het mogelijk dat ik voor een appel en een ei bij de Red Hot Chili Peppers en nationale held DJ Tiësto heb staan hossen. Beide concerten waren echt geniaal! Minder was dat Feline er is gerold van d’r camera en men ons te grazen wilde nemen in de taxi, maar alles liep goed af en ik zal de spannende verhalen bezorgdheidtechnisch bewaren tot ik thuis ben. Ook Justin Bieber kwam naar Lima, maar dat was een iets minder groot succes, hij bleek namelijk in het hotel naast de ambassade te verblijven. Toen ik ’s morgens op het werk aankwam stonden daar ineens rijendik gillende meisjes. Keer wat anders, zo’n warm welkom op de vroege morgen, dus lief gezwaaid naar de meute. Eenmaal op kantoor werd je echter horendol, want ze stopten niet met gillen, maar hebben dat serieus non-stop tot 19 uur volgehouden. Verschrikkelijke tijd. Was wel hilarisch dat hij ’s middags even op het balkon kwam om te zwaaien. Dat balkon grenst zowat aan ons kantoor dus wij even ‘Hé Justin!’ uit het raam getetterd. Dat hoorde ie uiteraard dus hij draaide even om om naar ons te zwaaien. Nou, het maakte mijn dag. 

Het voetbalgekke Peru probeert zich te plaatsen voor het WK in Brazilië 2014. Daarvoor speelden ze de openingswedstrijd  in de kwalificatiereeks hier in Lima tegen Paraguay. Daar wilde de eveneens voetbalgekke Jordi natuurlijk wel bij zijn! Dus met een vriend hier afgesproken om kaartjes te halen. Dit was mogelijk op een zondag en hij wilde ze wel even kopen. Hij stond er keurig om 8u en belde me gelijk in paniek op, mijn brakheidsslaapje ruw verstorend. Dat ik meteen moest komen want het was een groot gekkenhuis. Zal wel dacht ik, dus ik maakte graag gebruik van de Peruaanse mañana-mañana cultuur. Toen ik na een paar uur in m’n zwembroekje aankwam om gelijk door te gaan naar zee viel ik steil achterover. Een enorme rij, niet te filmen. Het ging weer superefficiënt op z’n Peruaans: wel één heel loket waar een vrouwtje op haar dooie gemakje kaartjes aan het verkopen was, maximaal 2 per persoon. Gelukkig kon ik aansluiten bij Jesus. Hebben acht 8 uur (dat bint geen grap’n, dat bint streek’n!) in de rij moeten staan wachten, maar niet voor niks, na acht hele uren waren we trotse bezitters van de voetbalkaartjes! 

De wedstrijd was echt fenomenaal. Had nog snel een shirtje en n hoed op de kop getikt. Wat een sfeer, wat een heksenketel! Ze zijn hier sowieso übernationalistisch. Peru won, uiteraard, met 2-0, dus het stadion en de hele stad ontplofte. Fantastisch om mee te maken! Een paar dagen later op een plein in de stad op groot scherm met tienduizend Peruanen Chili-Peru gekeken. Deze wedstrijd tegen de aartsvijand ging jammerlijk verloren dus deze avond eindigde deceptioneel.

even chillen na het werk

Ik ben ondertussen dus helemaal opgeslokt in deze miljoenenstad. Het leventje bevalt uitermate goed, helemaal nu de lente is aangebroken en het zonnetje het erg warm kan maken in de weekenden. Al moet je echt verschrikkelijk veel geduld hebben bij de inefficiënte dingen zoals bij het kopen van de tickets. Dat heb ik dus niet en ga daarom altijd gefrustreerd weg uit de supermarkt omdat afrekenen hier om de een of andere manier minstens een kwartier moet duren. Als je met pin betaalt kun je daar nog een lachend minstens een kwartier bij optellen. Ondertussen kijk ik nergens meer van op.  Laatst zat ik in de taxi en hoorde ineens een helsch kabaal en werd door de hele taxi geschud. Lekke band. Ik zeg: señor, alles wel goed? ‘Ja tuurlijk, niks aan het handje!’ Ik als techneut had natuurlijk alle vertrouwen in zijn kunde, totdat ik niks anders meer zag dan zwaaiende lui in de passerende auto’s. Moest enorme stampij maken omdat hij mij er niet ter plekke uit wou laten. Eenmaal buiten bleek er, toen de enorme lading rook was opgetrokken, überhaupt geen rubber meer om de velg te zitten..

Expoalimentaria

Qua stage gaat het erg goed en het is erg interessant. Heb laatst drie dagen op een beurs gestaan, om Nederland te promoten, informatie te verschaffen en te helpen bij het leggen van handelscontacten tussen Nederlandse en Peruaanse bedrijven. Erg leuk om te doen. Een van de avonden was er een borrel georganiseerd op de residentie van de ambassadeur. Hierna nog even verder gegaan naar de Hollandse borrel, die elke laatste donderdag van de maand wordt georganiseerd. Verder vorige week naar twee gevangenissen geweest. Met Feline op de kamer is het ouwehoeren en ik schijn hele dagen op de wc te zitten… Gister moest ik ’s morgens naar een congres om te staan met een stand en om simultaan te vertalen. Supermoeilijk, tegelijk luisteren en vertalen, maar een goede oefening natuurlijk.  Ook de charmante First Lady van Peru was hierbij aanwezig, dus dat was wel tof. Daarna naar de inauguratie van het Europees Filmfestival op de Poolse ambassade gegaan, en hiervoor verschillende vrienden meegenomen. Ze draaien de komende weken verschillende Europese films, waaronder De hel van ’63 en Terug naar de kust. Kan de Nederlandse bevolking met heimwee er ook weer even tegenaan.

Feestelijk Projectbezoek

Lintje knippen!

Winter- en zomersport

Afgelopen weekend met Feline naar Tumbes geweest. Deze stad ligt op 1300 kilometer van Lima aan de grens met Ecuador. Feline ging een weekendje op wintersport, ik ging een weekendje naar de zon. Nadat we vrijdag in korte broek (ik) en trui, jas en sjaal (Feline) vertrokken op de ambassade, moesten we lang wachten op het vliegveld omdat er uiteraard vertraging was. In de wachtruimte kwamen er ineens krijsende en bebloede mensen binnen. Wij in paniek natuurlijk, bleek het een oefening te zijn, wat wij tot groot vermaak van de rest als enige twee niet wisten. Er gingen ook wat mensen op leeftijd mee in de rolstoel. In de bus naar het vliegtuigje vroeg Feline nog of we de rolstoelen niet even vast moesten zetten. Ze had het nog niet gezegd of ik werd in de bocht keihard aangereden door een man in een rolstoel. Het begon dus goed. Na een tijdje vliegen zetten we de landing in. Niet zoals we gewend zijn, deze piloot leek het handiger om met de neus naar beneden supersteil te dalen. Mijn handjes zijn nog nooit zo klam geweest, maar we landden veilig in Tumbes! Dachten we. “Bienvenidos en Talara’’. We konden wel door de vliegtuigbodem zakken. Waren op een kats verkeerde plek, hadden wij weer. Gelukkig bleek het na enig navragen dat het slechts een tussenstop was (stond nergens aangegeven) en vervolgden we onze reis voor nog eens 20 minuten. 

De volgende dag werden we al heel vroeg opgepikt voor een tripje naar de mangroves. Om kwart voor 8 kwamen we aan bij een visafslag, waar net de vissers

terugkwamen met boten vol vis en een hele handel aan de gang was. Om 8 uur zaten we al in ons bootje. Erg mooie omgeving, veel bijzondere vogels gezien, met als klap op de vuurpijl: krokodillen! ’s Middags vertrokken we naar Zorritos, een dorpje ten zuiden van Tumbes, omdat daar de mooie stranden zijn. Dat bleek een understatement. We namen een fantastisch resort, superluxe en waanden ons in het paradijs. Privéstrand met bedden en palmbomen. Heerlijk decadent gedaan, stiekem best lekker voor een dagje. Heerlijk 2 hele dagen met ons luie achterwerk op het strand gelegen en cocktailtjes gedronken. Wel hebben we nog geprobeerd actief te doen door met zijn tweeën in een eenpersoons kano te gaan kanoën. Dat werkt dus niet. Na poging 434 presteerden we het om 1 seconde samen in de boot te zitten voor hij weer omsloeg. Hulde voor de scherpte van de cameraman. Het leverde ons wel publiek op in de vorm van de andere hotelgasten. Hoogtepunt was dat we plan B maar probeerden: op het strand in de boot gaan zitten en ons door de hotelgasten in zee laten drukken. Toen zelfs dat niet werkte, de hangmat met hangende pootjes opgezocht. Het blijkt dat de zon zo dicht bij de evenaar toch net een tikkeltje feller is dan in Europa. Na twee dagen waren we beide nog roder dan een kreeft en vergingen we van de pijn. Na de heerlijke twee dagen weer teruggegaan voor de laatste avond in Tumbes. In onze hostalkamer was het een gelukkig weerzien met mijn geliefde elektrische douche. Voor geen goud douche ik nog elektrisch, dus gewoon een koude douche gepakt. Dit ging ook met angst en beven, maar heb me deze keer zonder blikseminslagen in mijn hoofd weten te reinigen, joechei! Tenslotte wil ik nog even opmerken dat ik met een 100% regenworm-overwinningspercentage weer terug ben gekeerd in Lima J.

Sommige casanova's kunnen ook overdrijven om indruk te maken..

paradijsje

poging 278 was een half succes

victorie!

dit gebeurt er als je altijd verliest...

watertanden!

Dit was het weer voor deze keer. De tijd vliegt echt, en heb totdat Arnoud, Stefan en Sicco komen elk weekend al volgepland met reisjes en dergelijke. Aankomend weekend trek ik naar Huaraz, volgens velen de mooiste regio van Peru. Daar bevindt zich onder andere de hoogste berg van Peru. Verder blijkt de barbecue een topinvestering waar we nu geregeld gebruik van maken met z’n allen. Ook zit ik in de Sinterklaascommissie voor de Nederlandse kinderen hier. Erg veel zin in! Er stond laatst een fantastische verrassing op me te wachten. Een enorm pakketje uit Nijverdal lachte me toe toen ik uit het werk kwam. Vol verwachting opende ik het pakketje, en de inhoud overtrof al mijn verwachtingen: pepernoten, chocoladepepernoten (beide op ondertussen), negerzoenen (op), hagelslag (bijna op) en stroopwafels (wie wat bewaart die heeft wat!)! Als een kind zo blij, supergaaf! Amigos, nogmaals dank!

Tot snel,

Besos,

Jordi