Peru, de aarde in het klein!

Half september. Alweer ruim twee maanden uit Nederland, al zou ik het ook geloven als je zou zeggen dat ik een week geleden was vertrokken. Goed teken lijkt mij, maar dat komt wel naar voren in deze blog en de mooie bijbehorende foto’s. Ik wilde wachten tot na mijn verjaardag, maar dan zou mijn blog echt te lang worden (wordt ie nu ook al).

De dag nadat ik de vorige blog had geplaatst, ging ik samen met mijn chef Carla naar een beurs om wat informatie in te winnen. We waren ook uitgenodigd voor de openingsborrel, maar daar had Carla niet zo’n zin in. Gelukkig kon ik haar overtuigen om één borreltje te doen. Eenmaal binnen werden wij als VIP behandeld en toen de beurs officieel werd geopend moesten en zouden wij mee het podium op. Daar stond ik dus met mijn goeie gedrag op het podium voor een volle zaal terwijl de directie speeches aan het houden was, ik moest erg m’n best doen om mijn lachen in te houden, helemaal toen Carla als een ware Maxima het lintje door moest knippen.

Ook in Lima kan de zon schijnen

feestje @ Casa

Op een normale kantoordag dacht ik dat ik niet helemaal goed werd; ik schudde helemaal heen en weer. Achter mij stonden twee collega’s rustig te praten dus moest het wel aan mij liggen, maar toen de computers en kasten ook als een malle begonnen te trillen vroeg ik maar ‘’euh is dit geen aardbeving?’’ Aardbevingen komen vrij veel voor in Peru en er zijn overal plekken waar je moet wachten tot de aardbeving voorbij is voordat je naar buiten mag. Het was best eng want we zitten vrij hoog in een aardbevingproof gebouw, wat betekent dat het hele gebouw mee heen en weer schudt, en hoe hoger hoe erger. Om een lang verhaal kort te maken hebben we de aardbeving niet afgewacht, maar zijn we gelijk het trappenhuis ingedoken en naar buiten gegaan. Opvallend was dat de Peruanen daarbij doodrustig zaten te bellen of hun krantje lazen en de Nederlanders semi-paniekerig naar buiten stoofden. Uiteindelijk geen naschokken meer gehad, maar nog wel een uurtje duizelig gebleven. Het was een schok van 6,7 op de Schaal van Richter. Ik had altijd al eens een aardbeving mee willen maken, maar van mij mag het nu bij deze ene keer blijven.

Hare Krishna

De huisbazen zijn hier lid van Hare Krishna, een soort Boeddhisme. Nu kwam ze laatst naar me toe of ik mee wilde naar een festival met leuke muziek, dansen, lekker eten, zon en dergelijke. Dat klinkt toch best goed, dus ik mee de taxi in. Anderhalf uur later (!) kwamen we aan bij een tempel en werd ik in plaats van met ‘hola’ begroet met ’hare krishna’. Het kwartje viel, ik was op een boeddhistisch-achtig feest beland, waarbij iedereen in lange kleden en op blote voeten liep. Had ik ook wel kunnen nagaan natuurlijk, maar geen seconde over nagedacht. Binnen in de tempel kuste iedereen de grond en knielde terwijl een groepje muziek maakte zonder daarbij op het volume te letten. Ik deed niet mee maar vond het wel grappig om te zien, maar na een paar minuten had ik het wel gezien en werd ik tevens misselijk van de overdadige hoeveelheden wierook. Letterlijk cultuur snuiven van de bovenste plank.

Pannenkoekenbakker

In huis is het nog steeds erg gezellig. Laatst heerlijke spekpannenkoeken gebakken. Minpunt is dat ze hier geen stroop hebben. Verder hebben we het spelletje kingsen geïntroduceerd, een doorslaand succes. Vorige week twee afscheidsfeestjes en een verjaardag gehad, gaan we bijna elke donderdag en elk weekend op stap, kortom gezelligheid.

Jesus, yo, Miguel, Juan, Jesus

Het laatste weekend hadden we wegens een nationale feestdag een lang weekend, natuurlijk dé ideale gelegenheid voor een trip. Enkelen bleven liever thuis, anderen gingen naar een naburige stad, maar Sara, Aline, Feline en ik gingen naar Tarapoto, een dorp midden in het oerwoud! Geniaal!

De Tarapotogangers

In een klein vliegtuigje vertrokken we vanuit Lima met een vlucht van iets meer dan een uur. Natuurlijk was ik de enige die verder had gedacht en in mijn korte broek en slippertjes in het vliegtuig stapte, want bij aankomst maakten we gelijk kennis met de heerlijke 35 graden.

Met een Aziatisch aandoende motorriksja bij een hostel afgezet, voordat we ’s middags met diezelfde geinige riksja’s naar een stukje mooie natuur inclusief waterval gingen. Lekker gezwommen en gerelaxt. Ons doel van de hele onderneming was om echt de jungle in te gaan en zo mogelijk daar te overnachten tussen de wilde beesten. Lekker back to basic. Daarom gingen we toen we eenmaal terugwaren in Tarapoto op zoek naar een bureau voor dagtripjes. Dat bleek lastiger dan gedacht, want Tarapoto is een erg leuk dorpje, maar het is er totaal toeristloos, wat het wel extra leuk maakte natuurlijk. Uiteindelijk viavia in contact gekomen met Pichin, een man die wel een supertoffe meerdaagse tocht met ons wilde maken. In euforische stemming zijn we dat even gaan vieren met de voorlopig laatste biertjes. Dat we om 6 uur ’s morgens zouden vertrekken deerde onze gids niet, want die bleef aan de lopende band bestellen in een straatje met barretjes zoals je ze alleen nog in films ziet. Kortom, een net iets té gezellige avond.

Vlinder...

Moest het beestje natuurlijk een ode brengen dmv haar zwemslag

Detail in de waterval :)

Oeaah Tarzan liaanslingerend de jungle door 

Tarapoto

De volgende ochtend stonden we met enige vertraging klaar met niets anders dan de laarzen die we hadden gekregen ter bescherming tegen slangen en andere natuurvriendjes. Korte broek werd afgeraden, maar iedereen begrijpt dat ik met die hitte niet in een lange broek wilde rondlopen. We gingen eerst langs de markt om proviand voor twee dagen in te slaan. Deze markt was al een belevenis. Hier was echt alles te koop, en dooie varkens passeerden ons op de nek van de lokale slagers. Met een enorme lading voedsel kon het grote avontuur eindelijk echt beginnen.

Op pad

We werden gedropt aan de rand van de jungle, waar we een houten stok meekregen als wandelstok en om jaguars, slangen en dergelijke van je af te kunnen slaan. De tocht die we maakten was echt waanzinnig mooi. Nu ben ik opgegroeid met de Sallandse Heuvelrug in mijn achtertuin, maar dit oerwoud is toch redelijk andere koek. Alle kleuren, zoveel planten, bomen, beestjes, het is gewoon niet te omschrijven. Je bent in elk geval nooit alleen van je hoort continu het gefluit van de vogels en het geknars van de insecten om je heen. Na enkele stappen was iedereen tot op het bot doorweekt van het zweet, het is natuurlijk vrij warm in de jungle, daarbij is het ook best zwaar omdat je continu steile stukken moet klimmen en dalen, zonder dat er goede paden zijn. Verder hebben we 14 keer de rivier over moeten steken. Het is geen regenseizoen, dus we konden gewoon over de stenen springen of door het water, dat tot aan de kuiten kwam, lopen. Na een fenomenale tocht van een paar uur kwamen we bij onze bestemming: een houten huis midden in de jungle. Hier woont Orlando, een Peruaan die zich inzet voor de zieke en zwakke dieren door ze te verzorgen in hun natuurlijke omgeving. De beste man kan communiceren met wilde zwijnen, en elke dag komt een groep zwijnen naar zijn huis. In het huis wonen verder tijdelijk een fransman, een huisaap en Luna, een verstoten zwijn. De aap was binnen de kortste keren mijn grootste vriend en ik heb twee dagen lang nonstop met het beest gespeeld (ook al heeft ie het slotje van mijn tas uit mn tas gestolen en kwijtgemaakt). Fan van! 

Huis, het wil niet draaien, sorry!

Luna, het zwijntje

De keuken

Onze 4persoons nachtsuite

Dit huis was dus ons kamp. Hier sliepen en aten we, en vanuit hier maakten we verdere tochten. Er was natuurlijk geen water of stroom, dus douchen en afwassen moest in het riviertje en koken op een paar blokken hout. Wc’s waren er evenmin. Na aankomst meteen gaan kokkerellen, en het zelfgekookte jungle prakje smaakte echt fantastisch. Na de lunch hebben we een tocht gemaakt verder de jungle in, naar twee verschillende watervallen. De natuur was adembenemend, de tocht nog net iets steiler en dus zwaarder, maar dat maakt het juist leuk natuurlijk. Onderweg oog in oog gestaan met een wild zwijn en met een tarantula. Het gevoel dat je hebt als je na een zware tocht midden in de jungle, met ongekend natuurschoon en zonder mensen om je heen, onder een waterval stapt om lekker  te douchen en te chillen is echt onbeschrijfelijk!  

Tarantula

Moe maar meer dan voldaan keerden we terug in ons kamp, waar we weer aan het koken sloegen voor het diner. Aangezien je geen tijd of zaken hebt waarmee je rekening dient te houden, leef je in de jungle aan de hand van de stand van de zon. Opstaan als de zon opkomt, naar bed als hij ondergaat. Dus, vrij snel na het eten werd het tentje opgezet en dook iedereen de tent in. We waren ook echt kapot. Maargoed, dat weerhield mij er niet van om nog even wakker te blijven. Terwijl de rest op een oor lag, ging ik samen met de Fransman in het pikkedonker bewapend met een zaklantaarntje de jungle in. Dit was echt het donkerste dat ik ooit heb meegemaakt. ’s Nachts leven er natuurlijk allemaal andere beesten (lees: slangen) en die wilde ik natuurlijk wel zien. Onder het genot van een permanent concert van de nachtbeesten trokken we weer de jungle in, waarbij je je licht nodig had om te kijken waar je je voeten neerzette. Het was best spannend, want je ziet echt geen hand voor ogen, en je weet dat alle roofdieren ’s nachts tot leven komen. Erg veel mooie dingen gezien, slapende vogels, tarantula’s en typische nachtdieren zoals bepaalde insecten en vogels. Helaas geen slangen, maar dat is aan de andere kant misschien maar goed ook. Bij terugkomst dook ik ook uitgeput in m’n tentje. We lagen met z’n vieren in een klein tentje op de grond, dus elk kwartier werd ik wakker omdat ik even moest draaien vanwege de pijn. Halverwege de nacht begon het ineens keihard te regenen en moesten we van Alonso onze tent verplaatsen naar onder een afdakje. Dit is volgens mij wel gebeurd, maar ik kan me niet herinneren of ik hierbij een hand heb uitgestoken want ik was weer eens volledig slaapdronken, en kan me het nauwelijks herinneren. 

Midden in de nacht...

Nachtelijke kwak

De hele groep

De volgende dag gingen we fris en fruitig een nieuwe tocht maken, begeleid door een gids. De tocht was loodzwaar en supersteil. Onze gids was kampioen marathon in de jungle, en hield geen rekening met vier Europeanen die alleen kou en vlakke landschappen gewend zijn, en zoefde als een haas naar boven. Dus wij moesten er als een malle achteraan, en zweetten als een otter. Onderweg liet hij ons van alles zien, zo heeft bijna elke boom wel een medicinale werking. De tocht was bijna nog mooier dan die van de eerste dag, en we konden weer even bijtanken bij een waterval. Eenmaal terug hadden we er ook wel even genoeg van want Haile Gebreselassie zou jaloers zijn op het tempo waarin we deze zware tocht hadden afgelegd. We kookten nog eenmaal, en na het eten namen we afscheid van Orlando, de Fransoos en de beesten, en keerden we terug naar Tarapoto. Onderweg alleen maar lopen fantaseren over ijs en koud bier. Halverwege hoorden we ineens gegrom, en moesten we rennen van Pichin. Een Poema of iets dergelijks. Haha. Pichin bleef een tijdje als een waakhond achter ons aanlopen, maar de poema kwam ons gelukkig niet halen. En zo liepen we weer veilig terug naar de bewoonde wereld. Het was echt een onvergetelijk avontuur. De tochten zijn zwaar, maar heerlijk back to basic, je ziet zoveel moois, de planten, de beesten en alle kleuren, wauw! Sara en Feline zaten helemaal onder de enorme muggenbulten. Ik bleef wonder boven wonden bijna gevrijwaard van die ellendige bultjes. Ze waren zovaak geprikt dat ze er terug in Lima echt ziek van zijn geworden.

Wauw!

In de auto

De laatste dag van onze trip nam Pichin ons mee naar Laguna Azul, een meer. Hij pikte ons op in een truck, en wij konden heerlijk achterin uitwaaien en als gringo’s de aandacht  van de lokale bevolking trekken J. Onderweg weer langs de mooiste idyllische plaatjes gereden, en we moesten met een pont de rivier over om uiteindelijk bij de Laguna aan te komen. Dit is echt nog een stukje onontdekt Peru, maar ik vraag me af hoelang nog. Het is hier zo ongelooflijk mooi en ongerept! Ik ben bang dat hier over tien jaar alleen maar hotels a la Cancun staan. Desalniettemin, hier een lekker boottochtje gemaakt en wat gezwommen. Daarna bracht Pichin ons naar thermobaden, van die warme lavabaden die ruiken naar rotte eieren. Schijnt erg gezond te zijn. Hierna wilden wij eigenlijk ook nog graag naar Lamas, een authentiek bergdorpje op 2 uur rijden. Het was 3 uur, en we moesten om half 7 op het vliegveld zijn. Ter indicatie: Dat zou betekenen dat ik vanuit Enschede wegrijd om 3 uur en om half 8 vlieg vanaf Schiphol, maar even via Rotterdam rijd omdat ik het daar ook even wil bekijken. Gekkenwerk dus, maar natuurlijk wel uitgevoerd, en met gierende banden naar Lamas geknald.

Het pontje

Laguna Azul

Papegaai

Muziekanten in Lamas

Dit bleek een zeer wijze beslissing. Lamas is een erg leuk dorpje in de bergen waar men nog in traditionele kleding loopt en op traditionele wijze leeft. We hadden het geluk (volgens mij heb ik er patent op) dat er, jawel, een feest in Lamas was! Supermooi J. Het was het feest van de jagers, en zij lieten hun vangsten zien aan het dorp. De jagers hadden dus al hun vangsten aan hun lijf geknoopt. Dat was op zich iets minder, want we hebben het hier over jaguars, apen, papegaaien en dergelijke. De vrouwen hadden zich ook allemaal opgedoft, en de hele stoet trok muziekmakend en zingend van huis naar huis, om overal even te dansen. Wij sloten ons natuurlijk snel aan bij deze optocht en dansten mee met de bevolking. Al snel trok het de aandacht dat er zich vier blonde blanke mensen met enigszins andere kleding midden in het feestgedruis bevonden, en ineens richtte alle aandacht zich op ons. Een cameraploeg van de tv kwam op ons af om ons te filmen en te interviewen (komt binnenkort op internet) en iedereen wilde met ons dansen. Het was een feest van de mannen, dus de vrouwen zaten een beetje afzijdig, maar de jagers vielen als een blok voor de blonde vrouwen, en zij moesten dan ook perse dansen met hun, terwijl de andere vrouwen dat niet mochten. Echt fantastisch, superaardige mensen allemaal, enig probleempje is dat het ietwat lastig is om er weer vanaf te komen. Wij moesten natuurlijk ons vliegtuig halen, maar ze lieten ons niet echt gaan haha. Het was zo tof om mee te maken, en ons uiteindelijk toch uit de voeten weten te maken en als een speer richting vliegveld gescheurd. Daar werden we al omgeroepen dus we waren precies op tijd. Ik schaamde me dood in het vliegtuig want we stonken als een gek naar rotte eieren en zweet, want we hadden niet meer kunnen douchen sinds de thermobaden. Zo kwam er na 1200 foto’s een einde aan een fantastische, onvergetelijke trip!

Opgeknoopte kat

 

Kleurrijke kleding

Peru is onvoorstelbaar divers, het heeft alles; kust, woestijn, bergen, oerwoud. In Tarapoto waande ik me soms in de Caraïben, zo groen of in Azië tussen de rijstvelden en de riksja’s (dat ken ik namelijk uit de stripboekjes). Ik wist dat Peru een mooi land was, maar het overtreft tot nu toe nog steeds alle verwachtingen (al leer ik natuurlijk ook de andere (mindere) kanten kennen, op politiek gebied en dergelijke)!

Woensdag was het weer gebeurd met de pret en mochten we weer gewoon aan het werk. Wat wel erg leuk was, want er was afgelopen weekend een muziekfestival waarbij ook een Nederlands bandje optrad. Donderdag moest ik naar een persconferentie hierover, en ’s middags kwam de groep aan en heb ik ze een beetje begeleid. ’s Avonds traden ze op in een kleine jazzclub en de volgende dag gaven ze een workshop. Dit was eg leuk, want dit vond plaats in een arme buitenwijk van Lima, bij een project voor arme kinderen en kinderen die slachtoffer zijn van politiek geweld. Hierbij was een schoolklas aanwezig, en gaven ze een concert en het eindigde in een groot muziekfeest waarbij iedereen samen muziek maakte, geweldig. Verder zijn er twee Nederlanders langsgekomen op de Nederlandse school, die fietsen van Alaska tot het puntje in Zuid-Amerika, om aandacht te vragen voor de waterproblematiek. Erg interessant en fantastische foto’s. Tenslotte was er donderdag een voorlichtingsdag van AIESEC op een lokale universiteit, waar Feline en ik in traditionele Nederlandse kleren (omdat we dat toch allemaal dragen?) Nederland hebben gepromoot en info hebben gegeven over studeren in Nederland. Verder staan er veel interessante dingen op het programma de komende tijd, veel beurzen en bezoekjes aan de gevangenis.

Lekker Hollands ;)

Goed, ik denk dat het tijd wordt om af te ronden! Ik houd van de uitvinder van Skype, fantastische uitvinding en ideaal om een beetje in contact te blijven! Verder wordt het weer steeds beter en heb ik dit weekend voor het eerst in de korte broek gelopen, dus ik ben errug gelukkig! Dat betekent ook dat ik mn professionele surfcarrière weer op kan gaan pakken. Heb tenslotte zojuist kennisgemaakt met de lokale delicatesse koeienhart.

Tot snel, er komt vast snel weer een nieuwe blog, want er staan leuke dingen op het programma zoals woensdag het concert van de RedHotChiliPeppers, verjaardagsfeest dit weekend, en misschien nog een weekendje op pad als daar tijd voor is.

Hasta la vista!

Besos,

Jordi