Viva: Peru! Viva net iets minder: hoofdelijke blikseminslag!

Tweeënhalve week verblijf ik alweer in de Peruaanse hoofdstad Lima. Nu ik alles op de rails begin te krijgen is het tijd voor een overzeese update!

uitzicht van achter mijn bureau

De vorige blog eindigde vlak voor mijn eerste stagedag. De eerste stagedag stond vooral in het teken van kennismaken. In mijn spijkerbroekkloffie maakte ik kennis met het uit plusminus 15 man bestaande ambassadeperoneel, voordat we gelijk uit gingen lunchen. Ondertussen ben ik geïnstalleerd op een kamer samen met Feline, een andere stagiaire, en zijn wij bikkelhard aan het werk terwijl de Paragliders voortdurend voor ons raam zweven en we de surfers zien spartelen in de te koude oceaan. Zij woont ook in het Casa Roja, dus dat is erg gezellig, en elke morgen en avond lopen we 20 minuten naar en van de ambassade.

kokkerellen in Casa Roja

Lima

Ik werk op de afdeling Handel en Economische Aangelegenheden en Pers en Cultuur. Voordeel van een relatief kleine ambassade is dat je overal met je neus bovenop zit. Met mijn chef ging ik donderdag naar een voorlichtingsdag voor Peruanen over exportmogelijkheden naar de Europese Unie. Na de verschillende presentaties van EU- en ambassadevertegenwoordigers mocht ik mee met de lunch. Erg leuk en ’s middags ontvingen we hordes Peruanen die interesse hadden in export naar Nederland. De volgende dag mocht ik alleen op pad, naar een machinebeurs. Daar ging ik gesprekken aan met de aanwezige bedrijven om te onderzoeken of er interesse bestond voor Nederlandse machines. Beetje jammer was dat ik er keurig iets te laat om 10 uur stond terwijl de beurs aan de andere kant van de stad pas om twee uur losging. Desalniettemin erg leerzaam en heel erg leuk om als vertegenwoordiger van ons Koninkrijk op te treden. Het pak is inmiddels ook gearriveerd, dus mijn spijkerbroekkloffie is verleden tijd. Graciela, de vrouw des huizes heeft hem, na wat belletjes vanuit de ambassade, speciaal voor me opgehaald (en uren in de rij gestaan), wat me waarschijnlijk heel erg veel euro’s aan importkosten heeft gescheeld.

bureau op de ambassade

Binnenkort komen er  veel meerdaagse beurzen aan dus daar ben ik druk mee, verder ben ik verantwoordelijk voor een project van AIESEC, houd ik me bezig met handelsvragen en schrijf ik stukken voor onder meer de website. Een bijkomend voordeel is dat er vele uitnodigingen binnen stromen, waar Feline en ik dan vaak heen mogen. Zo zijn we naar openingen geweest van exposities die zijn georganiseerd in samenwerking met de ambassades van België en Mexico, met aansluitend een borrel.

Avondje Casa Roja

Ook in het Casa Roja is het erg gezellig, ook al bestaat er momenteel een Duitse enclave. We wonen hier met 15 stagiaires/studenten, dus er is elke avond wel iemand om een hapje mee te eten of het lokale borreltje pisco mee te drinken. Maandag ben ik verhuisd naar mijn paleis, de grootste suite die het complex herbergt, compleet met terrasje en Hare Krishna-muurschilderingen. Kan me wel bevallen dat deze grote man de grootste kamer heeft :).

habitación

habitación

wisseling van de wacht

Ondertussen heb ik Lima wat beter leren kennen, en ga de stad steeds meer waarderen, ondanks de eeuwige mist. Ondanks dat het qua ligging vrij warm zou moeten zijn, ligt Lima in een permanente mist en is het dus niet erg warm. Boehoe, maargoed niet erg als je zo hard werkt als ik natuurlijk. Vorige week even het oude centrum bekeken, stiekem best mooi, vooral na zonsondergang. Miraflores, waar ik werk en woon doet niet onder voor de gemiddelde Europese stad. Ik ben er ook eindelijk achter dat je wc-papier hier absoluut niet in de wc mag gooien, maar in een prullenbakje moet deponeren. Uit automatisme en misschien een tikkeltje eigenwijsheid gooide ik het steeds in de wc, totdat er überhaupt niks meer door wilde spoelen. Gelukkig kennen ze hier ook loodgieters (de arme man).

Afgelopen weekend heb ik het eerste tripje gemaakt. Vrijdagmiddag ging ik met mijn Finse huisgenoot Hanna, twee Duitsers en een Amerikaan naar Huacachina, een dorpje bij een oase midden in de woestijn. Na een chille, vijf uur durende bustocht kwamen we daar aan en zagen we contouren van enorme bergen. Zal de Andes wel zijn dacht ik nog, maar bij het ontwaken van het ochtendgloren kreeg ik een hartverzakking. Enorme bergen zand omringden ons hostel. Zand, zand en nog eens zand, maar heel erg mooi. We liepen een rondje om de oase maar toen wilde ik ook omhoog klauteren. Natuurlijk dacht ik dat wel eventjes op m'n blote zeilschepen te doen. Na 3 stappen toch maar m'n slippers aangetrokken. Desalniettemin krijg je bij elke stap 10 kuub zand over je voeten heen, wat er voor zorgde dat ik halverwege de berg zielig stond te zijn met verbrande voeten. Gelukkig bood mijn flesje water uitkomst en bereikte ik met mijn ingenieuze sproeisysteem de top van deze berg. Na te hebben genoten van het onwijs mooie uitzicht, zetten we de afdaling in. Ik weet niet in hoeverre het laatste seizoen van tv-programma ‘Wie is de Mol?’ bekend is, maar daar renden ze op volle sprint van een vulkaan af. Ditzelfde deed ik ook, uiteraard in een hoger tempo, zodat ik in mum van tijd weer bij de oase stond. Supermooi om zo naar beneden te sjezen. De oase was trouwens geen oase zoals we die kennen uit de stripboekjes, een klein plasje met een palmboom, maar een best groot meer met veel palmbomen.

Plafond kroeg bekladderd: Holland groet je en TukkerTerror

oase

over klauteren en verbrande voetjes

Huacachina vanaf een zandduin

’s Middags lekker gezwommen in het zwembad en wat in de hangmat geluierd. Aan het eind van de middag gingen we in een buggy, een speciale auto, de woestijn in om met vol gas over de duinen te rijden. Fantastische plaatjes met echt niets dan zand en ook spannend omdat we keihard over supersteile duinen raasden. Onderweg paar keer gestopt om te sandboarden, snowboarden op zand. Hiermee kwam je nauwelijks vooruit dus gauw over gestapt op liggend op het bord de berg af. Hoofd naar beneden en gaan met die plátano..volgens mij is de enige keer dat ik zonder motor zo’n enorme snelheid heb bereikt, toen ik in Frankrijk uit de skilift loodrecht de piste afging. Op een gegeven moment werden we bij een berg gedropt en moesten we drie steile afdalingen maken voordat je weer bij de buggy kwam. Weinig keus dus, maar onvergetelijk. Nog even genoten van de zonsondergang voordat we weer naar het dorpje terugkeerden.

alleen op de wereld

vrij zanderig

de buggy

sandboarden

head first!

Omdat ik ongeveer 34 kilo woestijnzand in en bij me droeg, had ik wel oren naar een lekkere douche. Aangezien we alle vijf wilden douchen, besloot ik bij het zwembad in plaats van op onze kamer te douchen. Ik draaide de kraan los en de eerste zandkorreltjes werden door het water richting putje afgevoerd. Ik wilde het allemaal wat warmer, maar toen ik aan de knop zat kreeg ik steeds een enorme schok. Niet prettig dus ik dacht laat maar, ik doe het hier wel mee. Ik had t nog niet gedacht en ik zie een enorme flits uit de douchekop komen. Ik had geen tijd om het te beseffen, want op datzelfde moment sloeg de bliksem op mijn hoofd in! Onder stroom dacht ik al bibberend van de schok panicoooo! De douchedeur losgegooid en me met een sprong waar de Vlaamse verspringster Hellebaut 'U' tegen zou zeggen aan de elektriciteit ontworsteld. Toen stond ik dus in m’n blote kont aan de rand van het zwembad voor de bar. Gelukkig wist ik snel mn handdoek te bemachtigen. De schrik zat er goed in, en met m’n haren rechtovereind en de douche nog aan spurtte ik naar de chef. Nadat ik het ongelooflijke verhaal uit de doeken had gedaan zei de beste man: ‘no pasa nada, beetje elektriciteit is gezond, er zit toch ook een schakelaar bij’.
Enigszins woest heb ik hem mijn mening hierover gegeven waarna hij toch maar een briefje bij de douche hing over hoe de schakelaar werkte. Oja, of ik de douche nog even wou uitzetten. Ik ging voor geen goud dat hok meer in, überhaupt ging ik dat weekend voor geen goud meer een douche in, en ik stap ook niet weer in een douche waarbij het water via zo’n elektriciteitskabel wordt opgewarmd. Van de schrik bekomen ging ik weer naar onze kamer, maar daar kreeg ik bij alles wat ik aanraakte een enorme schok die echt pijn deed. De rest van de avond dus niks meer aangeraakt. Gister ging het gaspitje serieus vanzelf aan toen ik langsliep (geen grap) dus als het goed is beschik ik nu over elektrische superkrachten, en je mag me vanaf nu ook SuperJordi noemen…

Pelikaan met opvliegend karakter

De volgende dag ging om 5 uur de wekker, omdat we naar het nationaal park in Paragas, en de Islas Ballestas, de Peruaanse Galápagos eilanden  gingen. Het was lang onzeker of we wel naar de eilanden konden, want  enkele dagen daarvoor had er een kleine tsunami plaatsgevonden. Gelukkig mocht er voor het eerst in 3 dagen weer worden uitgevaren en stapten we opgelucht in het speedbootje. Deze voer ons op weg naar de eilanden langs een berg waarin een grote mysterieuze tekening uit het Inca-tijdperk was gegraveerd. Niemand weet hoe, wanneer en waarom die daar is gemaakt. Onderweg verder veel zeeleeuwen gezien en ontiegelijk veel vogels. Vogels. Overal waar je keek zag het zwart van vogels. Hun poep overigens, was lang een van de belangrijkste exportproducten van Peru. De eilanden waren erg mooi,  zeeleeuwen, pinguïns en verschillende soorten vogels in hun natuurlijke omgeving van heel dichtbij gezien. Na de boottocht gingen we in een busje naar het nationale park, een woestijn bestaande uit verschillende kleuren. In dit park komen de woestijn en de oceaan bij elkaar. Dit levert echt hele mooie plaatjes van de prachtige kustlijn op. Tijdens het eten nog genoten van de laatste straaltjes zon voordat we weer naar mistig Lima gingen.

vogels? waar?

Parque nacional de Paracas

Ook dát is Peru: kijk naar de inhoud van beide flesjes volgens t etiket 

lunch met het ambassadepersoneel

Zoals jullie misschien tussen de regels door wel hebben gelezen, vermaak ik me hier opperbest. Elke zaterdag ga ik voetballen met alle mannen van de ambassade en alle andere Nederlandse jongens hier. De eerste keer brak een collega gelijk zijn scheenbeen, heel naar. Deze week met zijn allen een filmpje gemaakt waarin ik lekker veilige korfballessen aanbied als hij weer fit is. Na het werk ga ik ook gelijk even sporten. De lunch is hier de grootste maaltijd en is een warme maaltijd. Ik zit als enige elke middag op de ambassade te genieten van mijn lekkere Hollandse broodje kaas haha. Vorige week gingen we met de hele ambassade lunchen (die mossel/oester was echt een keer nooit weer) omdat de ambassadeur hier een jaar zit, hij bijna jarig is, en nu op vakantie is. De ambassadeur bleek ook bij de permanente vertegenwoordiging van Nederland bij de VN in NY te hebben gewerkt. Dus ik vroeg natuurlijk of hij broedertjelief Martijn dan ook kende. Kende hij niet. Ik zeg, die voetballer met zwarte krulletjes! Ooh die voetballer, die ken ik wel ja! Heeft Martijn dus ook gewoon stage gelopen bij de ambassadeur! En we kwamen ook nog beide aan in spijkerbroek op dag 1 omdat onze spullen nog niet over waren ;). Hilariteit.

el embajador y yo

met Feline

Donderdag mag ik weer op pad om te interviewen. Eind augustus is er een feestdag (de eerste en de laatste voor mij geloof ik), en ga ik misschien weer een weekendje weg. De afstanden zijn hier enorm, dus je kunt niet zomaar overal even heen helaas.

Hard werken maakt hongerig ;)

Goed, hopelijk hebben jullie nu een beetje een beter beeld van hoe mijn leven er hier uitziet. Ik zal pas weer bloggen als ik wat noemenswaardigs heb beleefd J Ik ben natuurlijk altijd bereikbaar via mail of skype, en houd me vooral op de hoogte van alles!

Hasta pronto!

Jordi