Via 3176 Mexicaanse kilometers surfend naar Zuid-Amerika

Vanuit voorlopige eindbestemming Lima heb ik eindelijk weer even tijd om jullie in een ongetwijfeld veel te lang verhaal bij te praten over de afgelopen tijd!

Op het moment dat de vorige blog af was, gingen we gelijk door op stap in Cancún. We moesten de volgende dag wel om 8 uur ’s morgens de bus hebben naar de Mayatempels van Chitzén Itza, maar het bruisende nachtleven vol idiote Amerikanen valt natuurlijk ook niet links te laten liggen. Wisten wij veel dat alles daar all-in is, dus je kunt absoluut niet na twee drankjes naar huis…Het was een supermooie avond, waarin ons gave blankrode huidje de aandacht van menige Mexicaan trok, en we waren zo vriendelijk om meermaals op het bizarre verzoek om een foto in te gaan. Op een gegeven moment kwam er een Donald Trump-achtige Texaan op ons af die net allemaal volle flessen drank had gekocht, maar ineens naar huis wilde. Of wij als sympathieke Dutchies alles even op wilden drinken. Wij natuurlijk in de zevende hemel, totdat een ober roet in het eten gooide en alles weghaalde omdat wij geen familie waren. Flink stampij gemaakt, maar de koude kermis werd niet meer opgewarmd. Desalniettemin was het dus een mooie avond waarin meerdere brandblussers ter vermaak over het publiek werden leeggespoten en we net iets te laat in bed lagen. Dat we de pizzakoerier op de terugweg moesten overtuigen dat ook wij Mexicanen waren en pizza’s in ons dorp 80 % goedkoper waren, maakte voor de tijd niks uit, aangezien wij blijkbaar vrij overtuigend waren J.  Beetje jammer was wel dat we de volgende morgen pas om elf uur ontwaakten, en ons net opgezette schema weer helemaal op zijn gat lag. Het briljante uitgestippelde plan was in een klap onhaalbaar geworden dus togen we maar naar het busstation voor hulp bij plan B. Die hulp kwam er en gelijk de busreis naar Mérida, en voor de volgende dag en nacht retourtje Mérida-Chitzén Itza en Mérida-Villahermosa geboekt.

Mérida 

Aan het eind van de middag vertrok de bus naar Mérida, al durf ik het nauwelijks een bus te noemen. Ik heb nog nooit zo’n overdreven luxe apparaat gezien, wat me wel beviel natuurlijk. Iedereen lag languit, kreeg oordoppen, powernapooglapjes, drinken en privéfilms. Me gusta!

De mooiste, grootste en beroemdste tempel in Chitzén Itza

De volgende ochtend vertrokken we met een dag vertraging alsnog naar het tempelcomplex Chitzén Itza. Dit liep bijna weer in de soep omdat helder licht Sicco er een kwartier voor tijd achter kwam dat we de camera waren vergeten. Dus als een gek een taxi gefixt die ons met gevaar voor eigen leven binnen het kwartier keurig heen en weer bracht. Mijn camera deed het overigens niet meer want ik heb de verkeerde oplader meegenomen (zucht).

Dat de Maya’s geen domme jongens waren viel ons gelijk op toen onze gids enige uitleg gaf over de tempel. De imposante en supermooie tempel was helemaal afgestemd op de zon, had 365 treden, 52 blokken enzovoorts. Twee keer per jaar wordt de tempel zo verlicht dat een zijde in de schaduw staat, maar enkele blokken oplichten. Deze blokken vormen samen een slang en het laatste blok is dan ook een slangenkop. Echt geniaal bedacht. Het was duidelijk enige tijd geleden dat de Maya’s iemand aan de zonnegod hadden geofferd, na een tijdje daalde een onmeunige wolkbreuk op ons neer.

We hadden de enige andere Nederlanders ter plaatse aan de snorharen getrokken of zij in het kader van besparing met ons een gids wilden en daar hadden ze wel oren naar. Zij hadden een auto gehuurd en hadden nog een leuke bestemming in de buurt. We mochten wel meerijden dus gingen we toen het enigszins was opgeklaard naar een bron in de buurt, een supermooie diepe put met lianen en blinde vissen en waarin je van 10 meter in kon springen. Na een paar puike sprongen werden we weer afgezet bij de tempels. Daar kregen we de lachers op onze hand door voor de tempels geniale acrobatiek op te voeren voor de zelfontsnapper.

Na flink afdingen een heus mayabeeldje voor een appel en een ei op de kop getikt! Dat afdingen is stiekem best wel heel leuk als het lukt en ze denken dat je Mexicaan/Spaans bent.

Waterbron bij Chitzén Itza

Sol en regenwormen om 08.00 uur

Bij terugkomst in Mérida even snel vergrepen aan een van de voedselkeetjes waarmee de Mexicaanse straten uitpuilen. Met tortilla’s en taco’s weten ze daar wel raad. Daarna gelijk weer in de nachtbus gestapt die ons naar Villahermosa zou brengen. Dit was een noodzakelijke tussenstop op weg naar Oaxaca, maar omdat de bus niet aansloot moesten we ons 8 uur ’s morgens vermaken met solletjes en regenwormen voordat we maar naar de plaatselijke dierentuin konden. Na wat pantertjes, coronaatjes en de finale van de Copa America gingen we op pad naar het supergezellige Aztekendorpje Oaxaca. ’S Morgens gingen we daar naar Mont Alban, een berg met ruines en overblijfselen. Wel leuk, maar vergeleken bij de rest ook weer niet fantastisch. Hoogtepunt was dat pobrecito Sicco in de hoogste boom zat omdat ik ‘waah slang!’ schreeuwde J.  In de blote bast wachtend op de bus bleken we wederom een grote magneet voor de Latina’s en zijn we weer een stuk of tien keer met onze ondertussen blonde manen op de foto gegaan.

uitzicht op Oaxaca vanaf Mont Alban

Ruines Mont Alban

Terug in Oaxaca bleken we niet voor de eerste keer deze reis met onze neuzen in de boter te zijn gevallen want er was die dag een of ander festival. Het gehele dorp was uitgelopen en de een was nog mooier opgetooid dan de ander en iedereen stond dansend op straat. Wij waren hier wel voor te porren en sloten ons hier gewoon bij aan. Dit vonden ze echt fantastisch en iedereen kwam op ons af voor een praatje en een dansje en we kregen uit alle hoeken drankjes aangeboden, echt tof. Weet niet wie die onveiligheidsverhalen de lucht in heeft gestuurd, maar iedereen is echt supervriendelijk. Na deze optocht was er een nog nooit eerder vertoonde vuurwerkshow. De mooiste dingen vlogen de lucht in en het hield maar niet op. Ik zou zeggen, oud en nieuw in Groningen, Nijverdal, Amsterdam en Utrecht bij elkaar.

Fiesta Mexicana in Oaxaca

We konden helaas niet blijven want we namen wederom een nachtbus, dit keer naar het surfstadje Puerto Escondido. Na al die cultuur en al het gereis waren we nodig toe om nog even uit te puffen op het strand. Sicco had er ieder geval superveel zin in en ik natuurlijk ook, maar ik zag het surfen toch wel met een tikkeltje onkundige angst en beven tegemoet. We haalden onze tassen op in een hostel, waar we toevallig wat Nederlanders tegenkwamen. Even een praatje gemaakt, en al snel kwam het op het zakje prut wat voor ze op tafel lag. Het zielige rondje hoopje zwart bleken sprinkhanen te zijn. Enorme sociale druk maakte zich van ons meester en een half uur tegenstribbelen werkte ook niet, die sprinkhaan moest en zou onze slokdarm in. Ik had meerdere verhalen gehoord dat het eigenlijk best lekker moest zijn, dus vol goede moed dropte ik een springveer in m’n mond. Kokhalzend slikte ik het door, typisch gevalletje van een keer nooit weer, maar ik heb toch maar even een sprinkhaan gegeten!

Met de samba (en tequila-achtige mezcal) nog in ons lijf stapten we in een minibusje voor de 6 uur durende trip naar Puerto. We waren het terrein nog niet af of ik was al in een diepe slaap verzonken. Halverwege werd ik wakker en bleek Sicco weg te zijn. Gelukkig kwam ik er al snel achter dat we stil stonden, dus gooide ik mn hoofd maar even om de busdeur. Daar stond het verloren schaap inderdaad, het bleek dat hij al voor de derde keer de bus had moeten laten stoppen, aangezien zijn maag niet heel goed bestand tegen de bergachtige route vol haarspeldbochten en gaten in de weg bleek. Ik heb er überhaupt niks van meegekregen, maar gelukkig waren er drie Ierse vrouwen die zich over Sicco ontfermden zodat we uiteindelijk maar één uurtje vertraging opliepen.

Nadat we onszelf een goedkope hut hadden aangesmeerd, regelde ik gelijk een surfles en gingen we naar het strand. Nog voor het middaguur lagen we in zee te spartelen met een surfbord en een bodybord. De golven waren bij ons superhoog en de internationale surftop was in ons kielzog afgereisd naar Puerto Escondido want recht voor onze hut vond een wedstrijd van de Quiksilver Pro-tour plaats. Na enkele goede voorbeelden mocht ik tijdens de les zelf mijn talent tentoonspreiden. Na een korte spring-vanuit-liggende-positie-op-de-plank- les op het strand, gingen we datzelfde kunstje nadoen in het water. Dat bleek toch net iets lastiger, en de eerste paar keer zat ik gelijk met mijn snufferd in het zoute water om te happen. Na drie keer was ik er klaar mee en stond ik op het randje van een woede-uitbarsting/stoppen. Een echte Meijer geeft echter niet op, maar zet deze frustraties om in positieve energie. Mijn leraar praatte me nog wat moed in, ik peddelde een golf in, ging staan, bleef staan en werd meegenomen door de golf! Totale euforie maakte zich van mij meester. De golf bracht mij tot op het strand dus ik moest er iets eerder  afspringen. Ongelofelijk dat het deze stijve hark is gelukt om te surfen. Het duurt in werkelijkheid maar vijftien seconden ofzo, maar voor je gevoel duurt het veel langer en het geeft echt een enorme kick! Toevalligerweise stond Sicco net met zijn camera in de hand toen het grote moment daar was. De rest van de dag liep ik met een enorme smile op m’n gezicht J Die avond zouden we op stap, maar we waren totaal uitgeput van het gepeddel, dat we dwars door de powernapwekker heen zijn geslapen.

(filmpje staat onderaan de blog)

waah! hij staat!

Surfin' Sicco

De volgende dag weer even gekeken naar de profsurfers voordat we surfbord huurden. De golven waren deze dag echter een stuk hoger, zodat het voor mij helaas geen doen was om mijn vaardigheden te perfectioneren. De rest van de dag daarom lekker op een bodyboard op zee gedobberd, wetende dat dit voorlopig de laatste straaltjes hete zon zouden zijn. Wel stootte ik natuurlijk weer mijn teen aan een steen. Na het stappen in een mossel, en twee keer mijn teen openhalen tijdens het fietsen op een tandem kon mijn teen natuurlijk deze keer niet bloedloos blijven.

Genieten in Puerto Escondido

Zo kan het ook..Profsurfer

’S Avonds namen we de bus naar Mexico City. Natuurlijk waren we weer veel te laat en was het busstation veel te ver weg, dus een taxi van de weg getrokken en op de achterbank alleen mar vamos!vamos! geschreeuwd, wat ons -fieuw- geen windeieren heeft gelegd. Na twaalf uur lang slapen kwamen we aan in de grootste stad ter wereld, met volgens mij meer inwoners dan heel Nederland.

Mexico-Stad

Mexico-Stad is gigantisch, maar ik vond er eigenlijk niet zoveel aan. Nu waren we er maar een dag, maar ik heb geen gebouw gezien waarvan ik dacht, wauw! Gelukkig hebben ze wel terrasjes  en ben ik de hele dag zoet geweest met het fixen van een piñata, een Mexicaans verjaardagscadeau voor Sicco.

Sicco's piñata

Onze laatste avond gingen we uit eten, voordat we met ons hele hebben en houden naar Plaza Garibaldi gingen. Dit plein was echt het hoogtepunt van MexicoCity. Het hele plein stond vol met dansende mensen, en er waren muzikanten die (logischerweise) muziek maakten en een liedje voor je zongen als je ervoor betaalde. Al snel waren wij de hoofdattractie van het plein en moesten we midden op het plein dansen. Backpacks en 2 rugtassen af en gaan met die plátano! Weer met verschillende mensen op de foto geweest. Toen de Mexicanen waar we bij zaten om 12 uur naar huis gingen, sloeg de sfeer een tikkeltje om. 

We werden van alle kanten gewaarschuwd dat we er meteen vandoor moesten omdat enkele ongure types het hadden gemunt op ons en de camera’s waarmee we vrolijk in het rond zwaaiden. De ‘goeien’ bleven nog even bij ons totdat we de politie een betrouwbare taxi naar het vliegveld hebben laten regelen. We waren dus mooi op tijd op het vliegveld, en konden we nog mooi even alle foto’s en dergelijke uitwisselen.

Middelpunt op plaza Garibaldi

Mexico is echt een fantastisch land! Ik heb me geen moment onveilig gevoeld, en de mensen zijn erg vriendelijk, geïnteresseerd en behulpzaam. We hadden het geluk meerdere festivals mee te pakken dus dat maakte het extra leuk. Helaas klopte mijn romantische beeld van Mexicanen die de hele dag met een sombrero tegen een cactus aanzitten niet, heb er namelijk niet een gezien die in dit plaatje paste. We hebben in 10 dagen ongeveer 3176 kilometer afgelegd, vanaf Cancún naar Mexico-Stad. Heb er volgens mij dus alles uitgehaald wat erin zat, al was het op een gegeven moment wel erg veel bussen.

Om een uurtje of zes liep ik de douane door, mét alle Mexicaanse pesos van Sicco (sorry), voor mijn vlucht naar Panamá. In Panama had ik de tijd van ongeveer 11 tot 5 om de stad en het Panamakanaal te verkennen. Toen ik mijn paspoortstempeltje had gescoord, ging ik even rondvragen en al snel kwam ik Luis tegen, die mij wel de hele dag rond wilde rijden. Ideaal, en samen met een Mexicaan Panama-Stad en het Panamakanaal gezien. Door dat kanaal kwamen net twee reusachtige boten, dus ik kon precies zien hoe het indrukwekkende systeem met grote sluizen in zijn werk ging. Verder heeft de stad en vrij geniale, New York-achtige skyline.

Het Panamakanaal

Skyline van Panama-Stad

Na nog een paar uur vliegend slapen, kwam ik om half 1 ‘s nachts dan toch eindelijk aan op mijn voorlopige eindbestemming: Lima! Dit leverde de derde stempel op in mijn paspoort dus het verzamelen van stempels gaat voorspoedig. Ik werd voor de tweede keer opgewacht door mijn persoonlijke chauffeur. De arme drommel dacht dat ik een avond eerder zou komen, dus heeft hij de hele nacht voor niks op het vliegveld gestaan. In La Casa Roja kreeg ik de sleutel van mijn kamer en snel op een oor gegaan. De volgende dag met de vrouw des huizes, Casa Roja is een huis van een Peruaans gezin waarin verschillende stagiaires een appartementje hebben, op pad gegaan om boodschappen te doen en nuttige dingen zoals een wekker te halen. Voor de lunch werd ik uitgenodigd om te lunchen met de familie, echt heel gezellig en aardige mensen. ’s Middags naar een boekenfestival geweest, waar de ambassade ook aanwezig was met een standje. Mijn stagebegeleider ontmoet, en het belooft veel goeds te worden het komende half jaar. Gisteravond op stap gegaan met huisgenoten en een hele groep vrienden, dus daar rolde ik mooi in. Zometeen ga ik maar eens richting zee lopen om te kijken waar de ambassade eigenlijk zit, zodat ik morgenvroeg op tijd ben op het ideale tijdstip van 11 uur J. Helaas is mijn pak nog steeds niet overgekomen, dus ik doe 3400 schietgebedjes per dag dat dat nog goed gaat komen, maar moet zo noodgedwongen m’n netste overhemd uit m’n backpack maar even strijken.

La Casa Roja

Jagannat, lunch met de familie

Enige minpuntje is dat het momenteel nog winter is in Lima. Vanuit de 35 Mexicaanse graden, is het hier niet warmer dan 20. Dat is wel prima voor werkpaarden zoals ik overigens. Mijn huisje is dus erg mooi, heb alles voor mezelf, maar verhuis over een halve maand naar een grotere kamer.

Goed, volgens mij beginnen jullie ogen te prikken van dit lange verhaal, dus ik zou zeggen, tot de volgende keer en hou me op de hoogte van al jullie belevenissen in Nederland! Ik ga strijken, de weg naar de ambassade uitvogelen, en eens op het strand informeren naar surfen.

Besos!

PS. Heb een nieuw Peruaans nummer: 986972455! Volgens mij is het netnummer +51 maar dat moet je even uitzoeken voor de zekerheid. Het Nederlandse nummer is buiten gebruik!

Hieronder een filmpje van Jordi op het surfbord!