Zwarte Piet ging uit fietsen

Mijn laatste anderhalve week Lima. Weet niet zo goed wat ik daarvan moet vinden: heb natuurlijk superveel zin in m’n reis, maar heb echt het gevoel dat ik hier nog maar sinds een weekje ben. Maar laat ik maar even een lichtje schijnen over de fantastische dingen die ik heb meegemaakt de afgelopen weken, voordat we melancholisch gaan worden!

Op een zonnige dag gingen Jan en ik richting de haven in Callao, om te zwemmen met wilde zeeleeuwen op volle zee. We zagen al wat gammele bootjes met een handjevol toeristen een klein rondje varen voor de kust, maar dit bleek niet ons lot. Voor we het wisten lagen we op het dek van een enorm jacht te genieten van het uitzicht en van het zonnetje. De boottocht was echt heerlijk en voor langs mooie eilandjes voor de kust. Na twee uurtjes varen hoorden we ineens een helsch kabaal en stonk het ineens vrij hard. Toen we ons hoofd over de reling staken werd ons pikzwarte vermoeden dat we bijna bij het eiland waren waar een kolonie van 8000 zeeleeuwen leeft bevestigd omdat een hele groep zeeleeuwen met de boot meezwom en sprong. Supergrappige beesten! Niet veel later zagen we inderdaad het kleine rotseiland vol met schreeuwende en stinkende zeeleeuwen. Gelukkig is dit geen toeristische attractie dus we waren de enigen. De motor ging op enkele meters van de kolonie uit en het wetsuitje ging aan, want de Stille Oceaan is hier dankzij de Humboldtstroom erg koud. Zonder na te denken het water in gesprongen waar de eerste 5 minuten niet bewogen kon worden, maar gelukkig voelde je daarna niks meer van de kou. Zeeleeuwen zijn echt ongelooflijk nieuwsgierig en ze kwamen dan ook gelijk met z’n allen op ons af om hun neus letterlijk tegen onze neus aan te drukken en ons eens van dichtbij te bekijken. Hilarisch! Wel hield ik de hele tijd mn tenen boven water…het blijven toch roofdieren. Na een beetje met de leeuwtjes te hebben gespeeld, of beter gezegd, nadat zij met ons hadden gespeeld moesten we helaas het water weer uit omdat je er niet te lang mag blijven. Het was echt heel bijzonder en fantastisch om met deze über-aagjes te zwemmen. Op de terugweg voeren we nog langs een eiland waar een groep zeldzame Humboldtpinguïns leeft.

Die lucht!

Die week erop zijn Feline met onze begeleiders Ellen en Carla op stap geweest. Heel erg gezellig en Carla had de Hollandse pot voor ons gekookt. Heb hier verder niet veel over te melden, maar wilde het toch even gezegd hebben ;)

Met Jan Franzi en Fieke ben ik naar het meest geniale feest ooit geweest: Creamfields. Dit festival schijnt op 6 plekken in de wereld plaats te vinden, maar ik kende het niet. Het lag buiten Lima op een mooie locatie vol palmbomen en met verschillende podia. Het festival duurde van 18 tot 6 uur met niemand minder dan David Guetta, Afrojack en ’t peerd van Ome Loeks/Lakeback Luke/Lukeback Lake. (ofzo). Kortom: 12 uur lang stuiteren! Wat een feest! Om 6 uur hadden we overigens geen benen meer over..

David draait zijn plaatjes

Elk jaar heeft de ambassade het befaamde personeelsuitje. Bang dat we dat anders zouden missen, drukten Feline en ik er in de eerste week al doorheen dat wij dat wel zouden organiseren. Zo gezegd, zo gedaan. ’s Morgens heel vroeg verzamelde een groep van 45 man zich bij de ambassade, waar de Peruaanse marine ons op kwam halen en ons naar de haven bracht. Daar stond een prachtig zeilschip ons op te wachten. De trossen gingen los en we kozen het ruime sop, richting eiland San Lorenzo. Dit eiland is normaal verboden terrein, maar de marine had een uitzondering voor de Nederlanders gemaakt. Met het betreden van het eiland traden we in de voetsporen van onze heldhaftige voorouders, het was namelijk een uitvalsbasis van Nederlandse piraten. We brachten een bezoekje aan een eeuwenoude begraafplaats van Nederlanders. Het eiland is een grote woestijn, het regent er namelijk nooit. Heel erg mooi om doorheen te lopen. Terug op vaste wal ging de hele meute naar de residentie van de ambassadeur voor ons verrassingsprogramma. Na de welkomstborrel begon het Thanksgivingdiner: 4 enorme kalkoenen! Toen deze waren opgeschrokt, presenteerden we de grote Nederland-Peru quiz in het kader van petje op-petje af, waarbij we op elk hoedje een foto van koningin Beatrix of de Peruaanse president hadden geplakt. Hilariteit in de achtertuin! Nadat de ambassadeur er met de winst vandoor was gegaan omdat hij met de schatvraag ‘hoeveel bitterballen worden er jaarlijks op de residentie verorberd’ het dichtst bij het juiste antwoord zat, kwamen er nog een saxofonist en een gitarist optreden om zo de geniale dag, waarbij we collectief als kreeft eindigden, af te sluiten.

Titanic met mn chef Carla

Nederlandse piraatjes

In het weekend ging ik met huisgenoten naar Huancayo, een dorp midden in de Andes. Deze reis was vrij bijzonder, we gingen namelijk met de trein over de hoogste spoorlijn ter wereld, waarbij er werd gestopt op ’s werelds hoogste station. Het uitzicht was werkelijk adembenemend. Het treintje kwam zo uit een film aangetuft, inclusief locomotiefgeluid en fluit bij vertrek. De trein had een bijzondere manier om de berg op te komen: de zigzag. Met andere woorden: steeds heen en weer maar dan telkens net een stukje hoger. Verder enkele keren gestopt, waaronder op het hoogste punt van 5000 meter. Ongeveer de helft van de passagiers was hier overigens doodziek van de hoogte. De trein tufte langs bergen, dalen, sneeuwtoppen, pittoreske dorpjes en wilde lama’s. Hele dorpen liepen uit en gingen langs de spoorlijn staan om te zwaaien. Toen we na 12 uur bijna waren gearriveerd moesten we naar de achterste coupé. Daar bleek het een groot feest, dus reden we in de polonaise Huancayo binnen.

De volgende dag de mooie omgeving van Huancayo verkend. Op een gegeven moment reden we rustig door een dorpje totdat een jochie ‘Hee, een busje gringo’s!’ (=buitenlanders, red.) schreeuwde en het hele dorp en masse op het busje afstormde om ons te bewonderen…Nadat we oude inca-overblijfselen hadden bezocht, een boottochtje hadden gemaakt en de buikjes rond hadden gegeten met de lokale traditie van alles in een gat gooien en verhitten, namen we de nachtbus terug naar Lima.

Afgelopen weekend vond de beurs Duurzaam Vervoer plaats, waar wij met een stand aanwezig waren, die we gedurende drie dagen op de bizarre tijden van 9.00 tot 21.00 uur moesten bezetten. Wij als het fietsland ter wereld (NL heeft meer fietsen dan inwoners), probeerden onze informatie en kennis over te dragen zodat ook in het dichtgeslibde Lima de fiets ooit een veelgebruikt vervoermiddel zal zijn. Op zaterdag was het Sinterklaas voor de Nederlandse gemeenschap. Ik speelde hier Dom-Piet, en was Sinterklaas kwijtgeraakt op weg naar de residentie. Gelukkig hoefde ik niet veel te acteren en het was echt fantastisch om te doen, alleen was het echt gloepens heet met het pak en de schmink in de brandende zon. Na Sinterklaas, gingen Sinterklaas, Wijs-Piet (Feline) en Dom-Piet (ik) door naar de Fietsenbeurs, om daar aandacht te trekken. Dat was echt geniaal. In de auto er naar toe vroeg ik me nog af waar we in vredesnaam aan begonnen waren, maar het was een groot gekkenhuis. Iedereen kwam op ons afgerend en wilde met ons op de foto. Wij als Pieten konden ons heerlijk als dikke idioten gedragen achter de ambassadeur en de Sint, die tv-interviews aan het geven waren. Wat hebben we daar gelachen haha. Zondag was een tikkeltje zwaar, want toen mocht ik weer gewoon de hele dag als normale Jordi op de beurs staan.

Gisteren heb ik vast afscheid gehad op Harer Majesteits Ambassade. Ik moet nog een week werken, maar volgende week zijn enkele mensen op vakantie. We begonnen om met z’n allen de kerstboom te versieren met Delftsblauwe ballen, onder het genot van een borreltje. Het afscheid daarna was echt super, ik kreeg warme woorden van de collega’s en ontving verschillende cadeautjes. Wel echt ongezellig dat mijn tijd er bij de ambassade er nu al op zit, het werk en de sfeer is echt fantastisch. Ik zou toch bijna denken dat ik een werkpaard ben geworden.

De tijd hier in Lima is dus bijna voorbij. Stefan en Arnoud staan al bijna op de stoep (morgen), en ParaboolAwardwederhelft Sicco komt een dag later. Superveel zin in, maar de tijd is hier echt te snel gegaan. Sinterklaassnoepgoed heb ik ieder geval niet hoeven missen dit jaar, heb vandaag weer een groot pakket gekregen, deze keer van m’n ouders. Daank. De douane had wel de helft van de chocoladesigaretten geroofd, stelletje schurken.

Peprnoten doen wat met je

Oke, de volgende blog zal worden wanneer ik aan het reizen ben. Ik ga nog een week genieten van Lima, zondag de 18e vliegen we naar de oude Incahoofdstad Cusco. Ik hoop dat ik straks weer kan wennen aan een leven zonder werk met dolfijnen voor je raam, de verschrikkelijke traagheid en inefficiëntie in de winkels en altijd en overal eigenlijk, het bbqen op het dakterras en het Nederlandse volkslied zingen midden in de nacht.

Hasta pronto!

Jordi