Van de hoogste bergen tot de diepste canyons vol gezellige lama's: Hasta luego Perú!

Zo. Dat was het dan. Vijf maanden/160 dagen Peru zitten erop. De afgelopen drie weken waren echter zo geniaal, dat er weer een uitgebreide blog met heel veel mooie foto’s voor jullie klaarstaat.

Dutchies in Lima

Op acht december stond ik vol enthousiasme met een welkomstbordje ‘kaaskoppen’ op het vliegveld, want Stefan en Arnoud zouden deze avond aankomen voor een bezoek van drie weken. Na een paar uur wachten was het enthousiasme er wel af, maar dat kwam meteen terug toen de twee bleekscheten door de deur kwamen. Al snel werd duidelijk waarom ze zo lang op zich lieten wachten: de koffers stonden nog in Houston, Verenigde Staten.  Peruanen nemen namelijk per persoon minstens vijf koffers mee, waardoor er geen plek meer was voor de koffers met mijn Sinterklaascadeautjes en pepernoten. Maar dat terzijde, het was natuurlijk supertof om de twee Tukkertjes weer te zien na al die maanden! ’s Avonds bijgepraat onder het genot van een borreltje en de volgende dag (ik had vrij gekregen van de Ambassade)  meteen cultureel gedaan en in de brandende zon een pre-incacomplex in Lima bezocht. De rest van de dag lekker lopen chillen met een drankje aan zee. Niet te lang, want we moesten weer naar het vliegveld om de volgende gast op te halen. Met het bordje ‘feo’(lelijkerd, red.) verwelkomden we vakantieganger Sicco. Ook dit was een fantastisch weerzien dat gelijk werd gevierd met een drankje op het vliegveld. In een van de vliegtuigen die landde nadat Sicco’s vliegmachine de wieltjes aan de grond had gezet, zaten de koffers van Arnoud en Stefan, dus die konden we gelijk meenemen. Eind goed, al goed. Aangezien ik een reusachtige kamer had, sliepen we met z’n allen bij mij op de kamer. Konden we gelijk een oogje in het zeil houden bij slaapwandelende Sicco, die nog wel eens op een andere plek wakker werd dan waar hij in slaap viel.

Parque de Aguas

De volgende dag gingen we samen met wat huisgenoten naar zee. Normaal gesproken schijnt net buiten Lima altijd de zon. Behalve die dag, toen was het lekker bewolkt. Dat betekende echter niet dat we niet verbrandden, dus ik vond het verwijt van waardeloze gids hier ietwat ongepast. Verder waren er hoge golven, wat natuurlijk altijd zorgt voor goed vermaak.

Sinterklazen

Die avond vierden we thuis Sinterklaas. Sicco had de Mexicaanse prullariamarkten afgestruind, Stefan en Arnoud (vanaf nu AW+SD) hadden de Action leeggekocht en ik had ook nog wat ultieme cadeaus op de kop weten te tikken.  Het spel was echt hilarisch, met absolute hebbedingetjes als een knalgele plumeau, een roze handtasje en twee Peru-handschoenen die apart waren verpakt en voordat ze tot nut konden dienen dus beide bij een persoon terecht moesten komen. Uiteraard was het niet mijn geluksdag, maar gelukkig wel alle tequila weten te bemachtigen en de waardebon die goed was voor drie rondjes van mijzelf. Mijn portemonnee had derhalve wel een geluksdag. Hierna op stap geweest, mét plumeau.

Zondag de hele dag in het historische centrum van Lima rondgehangen en naar het uitzichtpunt, de mirador, geweest. Die avond een voorlopig laatste borreltje samen genuttigd, want AW+SD gingen samen op reis, terwijl ik nog een week moest werken bij de ambassade.

Zwaaiend met NL vlag vanuit mijn kantoor

Het voelde vrij raar tijdens de laatste week dat mijn stage er alweer op zat. De tijd vloog echt voorbij, ik heb me geen seconde verveeld, heb veel mogen zien en doen. Bij mijn afscheidsfeestje kreeg ik naast de lovende woorden, een aanbevelingsbrief van de ambassadeur, een fotocollage en verschillende cadeautjes. Mijn chef Carla ging die week naar Nederland, en ik kon een koffer vol aan haar meegeven. Ideaal, ook voor AW+SD die hierdoor nog maar een klein rugzakje voor mij mee hoefden te slepen.

Ik moest dus nog een week werken, maar Sicco verbleef deze week ook in Lima. Hij vermaakte zichzelf met surfen. Althans, dat was de bedoeling. De hele week lag Lima in een ongelooflijk dikke mist, zodat surfen voor de arme drommel praktisch onmogelijk was. In de avonden vermaakten we ons opperbest met onder andere een Engelse pubquiz waar we toevallig ineens middenin zaten. Bleek lastiger dan gedacht, want wie weet de Engelse woorden voor een eikel (van een boom) en een huiler (zeehondenbaby)? Verder Parque de Aguas bezocht, een park met fonteinshows. Vrijdags was ik wederom vrij, en hebben we de hele dag gerelaxt aan een zwembad net buiten Lima, waar wij als withuidjes in zwembroek een bijzondere attractie waren. Hier hebben we ons reisschema nog eens onder de loep gelegd, hierover later meer.

Afscheidsfeest in Lima

Zaterdag was mijn laatste dag in Lima. Daarom had ik een groots afscheidsfeest met barbecue op het dakterras georganiseerd. Ongeveer vijftig man kwam af op dit spektakel, en het werd dan ook een gezellige gekkigheid. Afscheid van m’n vrienden in Peru genomen en verschillende cadeautjes gekregen. Het was echter iets te gezellig, want om negen uur ’s ochtends klopte de huisbaas op de deur dat er een taxi voor de deur stond, terwijl wij nog lekker lagen te slapen. PANIEK! Onze vlucht naar Cuzco ging om 11 uur en de koffers moesten nog gepakt. Als twee dolle stieren alles in de tas gepropt en met gierende banden naar het vliegveld. Daar waren we net op tijd, met als voordeel dat we niet hoefden te wachten maar zo door konden lopen. Zo kwam er een typisch en hectisch eind aan een fantastische, geweldige, supermooie en onvergetelijke tijd in Lima.

Op stap in Cuzco

De dag erna...

Na een korte vlucht kwamen we aan in de navel van de wereld, de oude hoofdstad van het Inca-imperium: Cuzco. Daar troffen we Stefan en Arnoud, die ondertussen in het bezit was van een kleurrijke pet, weer. We hadden een paar dagen om te acclimatiseren op hoogte, want we gingen de Salkantay Trail doen, een zware trektocht van vijf dagen door de bergen naar Machu Picchu. Voorafgaand aan deze Trail, bezochten we de heilige vallei en kwamen we na een mooie wandeling aan bij Salineras. Dit bijzondere dorpje staat bekend om haar zoutterrassen. Op een berg zijn grote zoutvlaktes aangelegd waarop zout kan
 drogen, voordat het gewonnen kan worden.  Een ander absoluut hoogtepunt in Cuzco was de twaalfhoekige steen. Dit ongekende wereldwonder mag echt niet gemist worden en dat deden we dan ook niet. Je zou er bijna aan voorbij lopen, maar deze unieke steen heeft het ongekende aantal van 12 hoeken! Gelukkig zagen wij hem niet over het hoofd en een paar mooie kiekjes geschoten in parallellogramhouding. In Cuzco heb ik verder een abstract schilderij van Machu Picchu laten maken. Ik was echter niet tevreden over versie 1, dus mocht de schilder het nog eens proberen. Ik heb versie 2 echter nooit kunnen zien omdat ik toen alweer vertrokken was uit Cuzco. AW+SD hebben het voor mij opgehaald, en iedereen is nu benieuwd of het een mooi schilderij is of dat ik Machu Picchu in de zak heb gekocht…

12-hoekige steen

Lama!

Zoutterrassen in Salineras

Op 22 december werden we om 04.00 uur ’s morgens opgehaald voor de Salkantay Trail. Deze trektocht voert je vijf dagen lang door de Andes naar de geheime Incastad Machu Picchu. Deze tocht staat steevast in de top van ranglijsten betreffende de mooiste trekkings ter wereld. Hij is echter niet gemakkelijk, de tocht gaat namelijk over verschillende bergen, waarbij het hoogste punt dat wordt bereikt ligt op 4800 meter. We hadden een erg leuke groep van 14 man: Team Holland, Team Australië/Nieuw Zeeland, Team Texas, Team California en Team Israël. De groep stond uiteraard onder de bezielende leiding van een gids, en verder gingen er een paar paarden mee die onze tenten en ons voedsel met zich meedroegen.

Klaar voor de Salkantay

Paardjes met onze tenten

De eerste dag begon voor ons goed: het regende echt knettertjehard. Gelukkig hadden we poncho’s gekocht, dus dat kon ons niet deren. We begonnen op 3000 meter. De eerste etappe voerde ons over 15 kilometer naar ons tentenkamp op 3900 meter hoogte. We begonnen dus in de stromende regen, maar gelukkig klaarde het in de middag op. Om een uurtje of vijf kwamen we aan bij de plek waar we zouden kamperen, en hadden we in de mooie etappe kunnen genieten van prachtige uitzichten.  Arnoud had na de eerste dag last van blaren. Gelukkig had een lid van Team Texas pleisters, maargoed dat moest dus nog wel even gevraagd. Nadat hij alle moed bijeen had geraapt, zei AW dat ie last had van blizzards. Dit is een sneeuwstorm voor de niet-Engelssprekenden onder ons. De rest van de avond letterlijk krom gelegen van het lachen. Op dag een waren we ook gelijk bijnamen rijker, die tot op de dag van vandaag in gebruik zijn. Aangezien ik ook in Zuid-Amerika moeite heb met het uitspreken van de R, dachten de Ozzies dat ik Yogi heette, dus vanaf toen ging ik door het leven als Yogi Bear. Schijnt best een leuk beest te zijn. Ook Sicco ontkwam niet aan een naamsverandering. Als ware Japanner schoot hij van elke boomstronk en elke steen een fotootje. Japanners worden in Peru ‘Taca-Taca’ genoemd, naar het klikgeluid dat een fototoestel maakt. Sicco kun je dus tegenwoordig aanspreken met Taca. Arnoud had als uitkijktoren van de groep al snel de bijnaam ‘Grote Hund’, vrij vertaald van het Engelse Big Dog. Enkel de naam Stefan bleek standvastig genoeg om overeind te blijven.

Start van etappe 2, op naar de top

Op dag twee stond de zwaarste etappe op het programma. Tijdens deze route van 21 kilometer, stegen we naar grote hoogte om vervolgens zeven uur lang te dalen. We vertrokken ’s morgens in alle vroegte om naar de top van de Salkantay op 4800 meter te gaan. Na een paar uur belandden we in een sneeuwstorm. Lekker fris maar het was hier zo onbeschrijflijk mooi! We hadden geluk, want er lang ongebruikelijk veel sneeuw. In de sneeuw verschillende sneeuwbalgevechten gehouden en een sneeuwpop gemaakt. Witte kerst in de zomer, gewoon omdat het kan. Na een lange, heroïsche tocht door een sprookjeslandschap bereikten we eindelijk de top. Arnoud had het erg zwaar omdat hij last had van de hoogte, maar met zijn kleurrijke zevenmijlspassen bereikte hij de top. Hulde. Op de top lopen rollen in de sneeuw in de korte broek en wat acrobatische capriolen uitgehaald. Hierna gingen we door de bergpas en langs de gletsjer en begonnen we aan een zeven uur lange afdaling. Het landschap veranderde van bergachtig in een toendra. We vervolgden onze weg langs uitgestrekte graslanden vol met kuddes lama’s en alpaca’s. Dat zijn echt beregezellige beesten, die heerlijk onnozel van zich af staren. Toen de duisternis weer in begon te vallen bereikten we onze kampeerplek. Ook dit was weer fantastisch, wát een uitzicht vanuit de slaapzak. Moe maar meer dan voldaan genoten we van een welverdiend biertje en een lekker diner. Wat nog de moeite waard is om te vermelden, is dat er twee keren zijn geweest dat AW+SD echt verbrand zijn. De eerste keer was op het strand in Lima met dikke bewolking, de tweede keer in een sneeuwstorm boven op de berg. Toch knap.

Koetjes onderweg

Onze fabuleuze sneeuwpop

AW heeft het zwaar

Made it! Op de to!

Uitzicht op de nog af te leggen route het dal in

Op de toendra

AW heeft het ook zwaar tijdens de afdaling

Meer dan verdiend cervezaatje bij de slaapplek

Uitzicht bij het wakker worden

Dag 3, 24 december, was de makkelijkste etappe. We liepen ’s morgens richting jungle. Het was wel echt bloedjeheet deze dag. We liepen tot de lunch, en ’s middags konden we even bijkomen in hotsprings. Dit zijn vulkanische warmwaterbaden. Omdat het Kerstavond was, en dit de avond is waarop Kerst wordt gevierd in Peru, kregen we een uitgebreid kerstdiner. Dit was heel erg gezellig, al verging de eetlust me bijna toen ik in mijn soep een kippenvoet met nagels en al vond. Dat trok snel bij want er stond kalkoen en de befaamde Peruaanse cavia op het menu. Ik had nog niet eerder cavia gehad, dus was blij dat ik het eindelijk kon proberen, maar ik vond het niet erg lekker. Arnoud had een minikerstboom en 4 kerstmutsen meegenomen, dus team Holland verhoogde de kerstsfeer en stal de show met onze act waarbij we kerstliedjes in alle talen door elkaar zongen. Hilariteit natuurlijk. Na het eten werd het kampvuur aangestoken. Sicco bleek toch last van de hoogte te hebben, want onze topograaf vertelde in volle overtuiging dat Den Bosch in Nederland ook wel ’s Gravenhage heet…

Tentjes opzetten in de semi-jungle

Feliz Navidad!

Kerstdiner: Cuy/Cavia

Dag 4 kende de langste etappe, over 23 kilometer van Santa Teresa door de jungle naar Aguas Calientes. Deze etappe was relatief vlak, maar omdat we al drie dagen en een kerstdiner in de benen hadden, toch best zwaar. We liepen langs de berg Machu Picchu, en onderweg gaf onze hilarische gids uitleg in zijn geniale Engelse accent. Bij aankomst in Aguas Calientes had iedereen verschrikkelijke spierpijn. Gelukkig boden de plaatselijke massagedames uitkomst. We gingen vroeg naar bed, want op dag vijf zouden we om 5 uur in de ochtend vertrekken naar Machu Picchu.

ZiekZwakMisselijk

Dag 5 begon echter niet zoals ik gehoopt had. Waarschijnlijk had ik op dag 4 iets verkeerds gegeten, waardoor ik de hele nacht boven de wc heb gehangen. Zoals bekend ben ik nooit ziek, en ik was al bijna vergeten hoe overgeven ook alweer werkte. Gelukkig hield het rond 4 uur op zodat ik nog een uurtje had om bij te komen. Om 5 uur vertrokken we namelijk te voet. We vetrokken zo vroeg om Machu Picchu met zonsopgang te bereiken. Na een korte wandeling kwamen we aan bij de trappen naar Machu Picchu, maar liefst 1700 helsche  en steile traptreden. 1700 treden is toch best veel als je al zo’n trekking in de benen hebt. Helaas was ik toch niet zo erg hersteld, en moest ik om de 25 treden een minipauze inlassen. Een paar keer overgeven verder bereikte ik kapot, maar toch voldaan de ingang van Machu Picchu. Iedereen kent natuurlijk de plaatjes, maar het is erg bijzonder om rond te lopen in een van de wereldwonderen. Het ligt heel mooi gelegen tussen de bergtoppen. Van de rondleiding kreeg ik wegens aanhoudende misselijkheid niet veel mee, maar gelukkig wed het daarna beter. Daarom besloot ik toch mee te gaan met de beklimming van de Wayna Picchu, de bergtop die je op elk plaatje achter Machu Picchu ziet liggen. Dit was echt supermooi, en het uitzicht op Machu Picchu was adembenemend, maar vanwege de steile klim maagtechnisch was het een waardeloos idee. Na een paar uur recupereren op de top van Wayna Picchu was mijn groengele kleur weggeëbd en kon de afdaling naar Machu Picchu weer worden ingezet.

Machu Picchu!

Machu Picchu vanaf Wayna Picchu

Lama's!

Aan het begin van de avond namen we de trein en bus terug richting Cuzco, waar we rond 11 uur aankwamen. Snel de koffers gepakt want om 7 uur de volgende ochtend ging de bus van Sicco en mij al richting Puno. Afscheid genomen van AW+SD, zij gingen terug naar Lima en vanuit daar terug naar Nederland. Het was echt heel tof en kleurrijk dat ze langskwamen, gracias amigo's!

We hadden de toeristische bus naar Puno genomen,  die onderweg op 5 verschillende plekken stopte. Zo nog een kerkje en een oude incatempel bezocht, maar we lieten sommige culturele dingen ook voor wat het was om van het zonnetje te genieten. Onderweg duizenden lama’s en flamingo’s gezien.

Pre-Incatempel tussen Cuzco-Puno

Technisch fraai

Puno ligt aan het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Dit meer staat bekend om de eilanden die zich in het meer bevinden. Deze drijvende eilanden zijn gebouwd op riet en  alles is gemaakt van riet. De mensen leven er nog erg traditioneel, en dit was erg interessant en bijzonder om te zien. Ik had het heel erg toeristisch verwacht, maar dat viel reuze mee, dus dat was een meevaller. We hebben nog een boottochtje gemaakt in een originele rieten boot, voordat we terugkeerden naar Puno om daar in de bus richting Arequipa te stappen.

Verzamelen van riet voor de eilanden

Drijvend rieteiland 

Shotgun fijnste plekjes

De eilandpresident legt uit hoe het eiland wordt gemaakt

Arequipa, ook wel de Witte Stad genoemd, is de tweede stad van Peru. We kwamen ’s avonds aan en boekten gelijk een tweedaagse tour naar de Colca Canyon voor de volgende dag. Deze canyon is de diepste ter wereld, en bijvoorbeeld twee keer zo diep als de Grand Canyon in Amerika, en de plek waar nog condors in het wild leven. Deze wilden we natuurlijk hoe dan ook spotten. De canyon was echt imposant en gigantisch. We hadden super geluk met het weer en daardoor waren er veel condors in de lucht. Deze grootste vogels ter wereld zijn echt gigantisch en kwamen erg dichtbij. Ze zijn zo groot dat ze geen energie hebben om te fladderen en daarom alleen zweven op de thermiek. Erg toffe beestjes.

Pas op: overstekende lama's!

Incatorentje bouwen om een wens te doen

Condorspotters in de canyon

Immense diepte

Zo groot zijn ze dus

En ik vlieg, vlieg...

Teruggevlogen naar Arequipa hadden we een dag om even te chillen en ons voor te bereiden op oud&nieuw. Ons was verteld dat het de traditie is om in gele onderbroek over het hoofdplein te rennen, dus wij met ons aanpassingsvermogen gele onderbroekjes en een fles champagne op de kop getikt. Feline was met haar ouders en zus ook in Arequipa dus daar hebben we mee afgesproken op oudejaarsavond. Eenmaal op de plaza bleek dat tradities in Peru niet bestaan om in ere gehouden te worden, want Sicco en ik waren de enige twee die voor aap liepen in ons gele onderbroekje. Wel hilarisch. We hebben 1 pakje rotjes gekocht om toch maar een oud en nieuw gevoel te creëren, wat jammerlijk mislukte overigens. Zes uur nadat Nederland 2012 was binnengegaan, werd het ook in Peru 2012! Onze champagne knalde en spoot, maar dat was ook bijna het enige dat knalde, want er was vrij weinig vuurwerk. Later zijn we nog op stap gegaan met Feline en haar zus, maar op een of andere manier werd het nooit echt een geniaal feest in de oud&nieuw sferen.  

Aftellen met de Bouwhuisjes op Plaza de Armas

Hotpants!

Dit feest was ons laatste huzarenstukje in Peru. Ondertussen weten we werkelijk alles over de Inca’s en zijn we aanbeland in Bolivia. We hebben in Lima nog eens naar ons reisplan gekeken en het helemaal omgegooid. Het wordt zo mogelijk nog genialer. De oorspronkelijk geplande vlucht van Santiago de Chile naar Rio de Janeiro hebben we geannuleerd, we gaan nu alles reizend doen. Dat betekent dat we na La Paz en de Boliviaanse zoutmeren doorsteken naar Chili en daar afzakken tot Santiago. Daar steken we de grens over naar Argentinië, dat we onder andere via Mendoza en Córdoba doorkruizen. We steken de grens over naar Uruguay om daar een bezoekje te brengen aan Montevideo en de Uruguayaanse stranden. Vanuit Montevideo pakken we vervolgens de boot naar Buenos Aires. Van Buenos Aires gaan we naar Iguazu Falls, machtige watervallen op de grens van Argentinië, Brazilië en Paraguay. Tenslotte pakken we dan in Iguazu het vliegtuig naar Rio de Janeiro, om nog tien dagen te genieten op de Copacabana, en natuurlijk: carnaval!! Klinkt lang niet gek toch? Kan er denk ik ook wel aan wennen dat het zomer is op het zuidelijk halfrond, kortom temperaturen van minstens 30 graden. Alleen in de Boliviaanse hoogte moeten we eerst nog even de kou trotseren.

Vanaf nu ben ik denk ik weer bereikbaar op mijn Nederlandse nummer (0031648523899). Ik kan waarschijnlijk niet reageren, dus beter gebruik je mail of iets dergelijks. Het Peruaanse nummer is komen te vervallen. In Bolivia is het trouwens een uur later dan in Peru, dus het verschil met Nederland bedraagt nog slechts 5 uur.

Ik ga verder met genieten hier, maar laat vooral wat van je horen.

Hasta luego!

PS: voor een andere kijk op deze reis en ook veel foto's kijk op de weblog van Sicco!

Liefs,

Jordi aka Yogi Bear